تسلیح خاک با المان‌های مسلح کننده از دیرباز مرسوم بوده است. در دیوار خاک مسلح با استفاده از وسایلی چون نوارها، میله‌های فلزی، تسمه‌ها و شبکه‌های ژئوتکستایل یا شبکه‌های سیمی، خاک را مسلح می‌کنند. نقش المان‌های مسلح کننده، مانند آرماتور در بتن مسلح، تحمل نیروی کششی میباشد. ولی تفاوت آنها در این است که عامل مسلح کننده خاک با استفاده از نیروی اصطکاکی بین خاک و فلز نیروی کششی را تحمل می‌کند.
روش خرپا یکی از متداول‌ترین روش‌های پایدارسازی گود، به خصوص گودهای ساختمان‌های شهری میباشد. در این روش المان های قائم و افقی فلزی به صورت یک سازه خرپایی به عنوان یک دیوار نگهدارنده خاک عمل خواهند کرد.
در این روش ابتدا در پیرامون گود، بسته به سازه نگهبان گود با توجه به نوع خاک و مشخصات گود، شمع‌های پیش ساخته یا درجا از جنس چوب، فلز و یا بتن اجرا میشود. در روش شمع‌های درجا، لازم است بدین منظور در فواصل مشخص چاه‌های با قطر طراحی شده حفاری می‌گردند و با استفاده از شبکه آرماتور و بتن ریزی سازه اصلی نگهبان شکل می‌گیرد.
پایدارسازی گود به روش مهار متقابل (strut) شباهت‌هایی با روش خرپایی دارد. در این روش نیز المان‌های قائم در داخل شمع‌هایی به طول بیش از ارتفاع گود قرار می‌گیرند که انتهای آنها با بتن به صورت گیردار در داخل شمع‌های مهار شده است.
احداث یک دیوار خاک مسلح میخکوبی شده شامل مسلح کردن خاک با دستگاه‌های حفاری چاهک‌های افقی در حین عملیات گودبرداری، توسط یک سری میلگرد میباشد که میخ نامیده می‌شوند. میخ‌ها عملاً در کشش کار کرده و غالبا به موازات یکدیگر بوده و شیب کمی در حدود ۱۵ درجه به سمت پایین دارند. این میخ‌ها تا حد کمی در خمش و برش هم کار می‌کنند و کشش ایجاد شده درون آنها ناشی از نیروی اصطکاکی موجود بین میخ و خاک میباشد.
